โรคพาร์กินสัน
โรคพาร์กินสัน นับเป็นโรคความเสื่อมของระบบประสาทที่พบได้บ่อยโดยพบประมาณร้อยละ 0.3 ของประชากรโดยรวม และในผู้สูงอายุที่มีอายุมากกว่า 60 ปี พบมากขึ้นเป็นประมาณร้อยละ 1-2
กลไกการเกิดโรค
เกิดจากมีโปรตีนชนิดหนึ่งที่ผิดปกติตกตะกอนและสะสมอยู่ใน
ซลล์ประสาทที่สมองส่วนกลาง ทำให้เซลล์สมองบริเวณนั้นเสื่อม
ซึ่งเซลล์สมองบริเวณนี้ทำหน้าที่สำคัญในการผลิตสารสื่อประสาทที่เรียกว่าโดปามีน มีความสำคัญในการควบคุมการเคลื่อนไหวร่างกายเมื่อมีการเสื่อมของเซลล์ประสาทจะส่งผลให้สารโดปามีนในสมองลดลงทำให้เกิดการเคลื่อนไหวผิดปกติ
ปัจจัยเสี่ยง
- อายุที่เพิ่มขึ้นเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุด
- มีประวัติครอบครัวเป็นโรคพาร์กินสัน
- สัมผัสสารกำจัดศัตรูพืช
- มีประวัติได้รับการบาดเจ็บของสมองชำ ๆ เช่น นักมวยเป็นต้น
การรักษา
ในปัจจุบันยังไม่มีการรักษาโรคพาร์กินสันให้หายขาดหรือหยุดยั้งการดำเนินของโรคได้การรักษาจึงมุ่งเน้นการบรรเทาอาการเพื่อให้ผู้ป่วยมีคุณภาพชีวิตเป็นปกติมากที่สุดปัจจุบันมีทั้งการรักษาด้วยยา การรักษาโดยไม่ใช้ยา และการรักษาขั้นสูง เช่น
การผ่าตัดฝังเครื่องกระตุ้นสมองส่วนลึกด้วยไฟฟ้า เป็นต้น
เผยแพร่เนื่องในวันพาร์กินสันโลก (วันที่ 11 เมษายน 2564)
ที่มา : ศ. นพ.รุ่งโรจน์ พิทยศิริ และ พญ.ทิตญา ประเสริฐปั่น